Confrontatie met Iran: Wie heeft er gewonnen?

Het Westen houdt van passieve, afhankelijke en zwakke Joden. Wanneer Amerikaanse functionarissen zeggen dat "Israël het recht heeft om [zichzelf] te verdedigen", bedoelen ze dat ze haar zullen toestaan, en zelfs zullen helpen, om de slagen van haar vijanden af te weren. Maar hun "rotsvaste steun" strekt zich niet uit tot het ondernemen van offensieve acties door Israël. Israël mag zich passief verdedigen, maar niet de oorlog naar onze vijanden brengen. En denk zelfs niet een preëmptieve aanval.

Voor zover Israël haar Westerse "bondgenoten" gehoorzaamt, wordt het om verschillende redenen in een groot nadeel geplaatst. De meest voor de hand liggende is dat een volledig passieve verdediging vijanden er niet van weerhoudt om keer op keer aan te vallen. Waarom zouden ze ook niet? Ze hebben niets te verliezen. Integendeel: ze leren waardevolle lessen uit hun mislukkingen, die ze kunnen toepassen in de volgende ronde. En iedereen wordt aangemoedigd om te blijven proberen voor de eer om degene te zijn die uiteindelijk de Joodse staat heeft gebroken.

Dan zijn er nog de relatief hoge kosten van defensieve wapens. Elke Arrow 3-raket, zoals de raketten die zaterdagavond op Israël werden afgevuurd, kost 3,5 miljoen dollar. Elke Tamir onderschepper die door het Iron Dome systeem wordt gebruikt om de goedkope Qassams van Hamas, de Katyusha's van Hezbollah en de drones van Iran te vernietigen, kost 50.000 dollar (en er worden er meestal twee afgevuurd op elk vijandelijk wapen). Elke Iron Dome-batterij kost 50 miljoen dollar. De kosten van het gebruik van F-35's om drones neer te schieten zijn ook hoog in verhouding tot de kosten van de drones. Passieve verdediging is duur.

Een louter passieve verdedigingsstrategie is zelfs zo duur dat geen enkel klein land het zich kan veroorloven om dit langdurig vol te houden (en passiviteit garandeert dat het altijd nodig zal zijn). Als gevolg daarvan is er geen alternatief dan zich te wenden tot een van de grootmachten als sponsor. De prijs is verlies van controle en uiteindelijk van soevereiniteit. Het is al duidelijk uit de manier waarop Amerikaanse functionarissen over Israël praten (president Biden wordt bijvoorbeeld vaak beschreven als "woedend" op Israël), dat Israël in het beste geval wordt gezien als een satelliet en in het slechtste geval als een satrapie.

Tot slot is er de boodschap die inherent is aan passiviteit. Schieten op Joden, omdat er geen consequenties aan verbonden zijn, wordt genormaliseerd. De Joden, zo denken mensen, verdienen het wel om beschoten te worden, want iedereen doet het tenslotte ongestraft. Dit is vooral belangrijk in het Midden-Oosten, waar eer in de meeste culturen hoog in het vaandel staat. Individuen, stammen of naties die door een vijand worden gekwetst, moeten terugslaan of eerverlies lijden, een teken dat anderen uitnodigt om ook hen tot slachtoffer te maken. Zelfs in Westerse culturen - nou ja, in ieder geval in het recente verleden - werd kinderen geleerd dat niet terugslaan op een pestkop uitnodigt tot meer pesterijen.

Een actieve verdediging daarentegen creëert afschrikking en herstelt de verloren eer. Niemand zal Israël aanvallen als ze weten dat de vergelding snel en buitenproportioneel zal zijn. Als ze zwaar genoeg gekwetst worden, zullen ze zich wel twee keer bedenken om opnieuw aan te vallen - als ze daartoe al in staat zijn. Er is ook een economisch voordeel: offensieve wapens, zoals drones, raketten en artillerie, zijn veel goedkoper en eenvoudiger dan technologische hoogstandjes als Arrow en Iron Dome.

Israël heeft een lange weg afgelegd om haar soevereiniteit aan de VS te verliezen als gevolg van haar toenemende afhankelijkheid van militaire hulp, deels om astronomisch dure systemen van passieve verdediging te financieren, en deels omdat ze ervoor kiest om andere supergeavanceerde wapensystemen te gebruiken die "gratis" zijn, zelfs als ze misschien niet optimaal zijn voor haar behoeften (bijv. de F-35). Ze heeft een cultuur ontwikkeld aan de top van haar militaire hiërarchie die net zo loyaal is aan het Amerikaanse militair-industriële complex als aan de staat Israël. De Amerikaanse regering heeft op haar beurt haar invloed uitgebreid naar alle zaken van onze staat, en in het bijzonder naar het beheer van haar oorlogen.

Na de gruwelijke gruweldaden van 7 oktober 2023 hadden de Israëlische leiders geen andere keuze dan het strategische doel te kiezen om Hamas uit de macht te verdrijven en haar militaire capaciteiten te vernietigen. De VS waren hier vanaf het begin op tegen en dwongen Israël om haar grondinvasie uit te stellen en hebben haar nu - al maandenlang - verhinderd om het laatste bolwerk van Hamas, Rafiah, binnen te gaan. De VS heeft aangedrongen op een verlengd (in feite permanent) staakt-het-vuren en heeft geprobeerd Gaza over te dragen aan de corrupte, terroristische Palestijnse Autoriteit, een stap die de winst die de IDF tegen hoge kosten heeft geboekt, teniet zou doen.

Nadat Iran Israël zaterdagavond had aangevallen met honderden drones en raketten, riep president Biden Israël op om het succes bij het onderscheppen van de meeste raketten als "een overwinning" te beschouwen en geen vergeldingsmaatregelen te nemen. De media in Israël roemen het succes van onze luchtverdediging, die - met aanzienlijke hulp van de VS, het VK en Jordanië - 99% van de wapens wist neer te halen voordat ze in Israël konden landen. Dit is een opmerkelijke technologische prestatie, maar het was een dure operatie, die naar schatting 5 miljard shekels kostte, oftewel meer dan 1,3 miljard dollar.

Israël heeft nog geen vergelding uitgevoerd en het is duidelijk dat de prijs die werd gevraagd voor nauwkeurige Amerikaanse inlichtingen over de op handen zijnde aanval en hulp bij de verdediging ertegen, was dat een eventuele vergelding op zijn best symbolisch zal zijn - en zeker geen aanval op het Iraanse nucleaire project zal inhouden.

Maar het cijfer van 99% is niet zo "fenomenaal" (Israëlische media zijn dol op dit woord) als het lijkt en het zal zich waarschijnlijk niet herhalen. De gerespecteerde Israëlische analist Yigal Carmon schreef dat de hele operatie was gechoreografeerd door Iran met medewerking van de VS om de Islamitische Republiek in staat te stellen om uit de boom te klimmen van de noodzaak om vergelding te nemen voor de recente moord op een Iraanse generaal door Israël:

Iran wilde zijn afschrikking terugwinnen na de moord in Damascus op de Iraanse generaal Mohammad Reza Zahedi, die volgens Irans eigen getuigenis het brein was achter de aanval van 7 oktober. ... [De VS] coördineerden met de Iraniërs zodat burgers niet zouden worden getroffen. Arabische media maken al melding van deze coördinatie. Iran maakte het de VS, Israël, Groot-Brittannië en Jordanië gemakkelijk om te weten wat het wel en niet zou doen, en waar het het zou doen. Israël maakte geen deel uit van deze coördinatie. ...

De Amerikanen bespeelden Israël en ze blijven dat doen door een Israëlische reactie te voorkomen. In feite begonnen ze al druk uit te oefenen op Israël om niet te reageren voordat de aanval plaatsvond. De commandant van CENTCOM, generaal Michael Kurilla, ging op 13 april naar Israël en drong aan op voorafgaande coördinatie met de VS van elke actie van Israël. President Biden zei het zelf: Jullie zijn niet gewond geraakt, zij hebben gefaald. Doe niets. Escaleer niet want dan sleept u ons mee in een oorlog. We hebben jullie beschermd en niemand is gewond geraakt. Het antwoord zal diplomatiek zijn.

Wat hebben de verschillende partijen gewonnen en verloren bij deze oefening? Iran's topprioriteit vandaag is het vermijden van een serieuze confrontatie die zou kunnen leiden tot schade aan haar kernwapenprogramma, dat op het punt van voltooiing staat. Maar (in tegenstelling tot Israëlische leiders) begrijpen de Iraniërs het psychologische belang van op zijn minst de schijn van wraak als ze gewond zijn geraakt, en deze massale aanval bereikte dat doel. Tegelijkertijd heeft de coördinatie met de Amerikanen ervoor gezorgd dat Israël niet terug zal slaan en daardoor punten zal verliezen in de ererekening die zo belangrijk is in de regio. Israël verloor ook een kans, misschien wel haar laatste, om actie te ondernemen tegen het Iraanse nucleaire project voordat het operationeel wordt.

De Amerikanen krijgen bekendheid voor hun defensieve wapensystemen, werpen zich op als beschermer van hun bondgenoten en vergroten hun invloed op Israël en haar afhankelijkheid van hen. Israël zal haar voorraad Amerikaanse wapens en munitie moeten aanvullen en de militaire hulp is een belangrijke subsidie voor de Amerikaanse defensie-industrie. De regering Biden houdt ook vast aan haar (voor mij nog steeds onverklaarbare) beleid om Iran te beschermen en zelfs aan te moedigen om de nucleaire hegemoon van de regio te worden.

Carmon merkt ook op - en dit is een kritiek punt voor Israëlische planners - dat het 99% succespercentage in onderscheppingen waarschijnlijk niet herhaald zal worden in het geval van een echte verrassingsaanval door Iran.

Israël kan niet doorgaan op het pad van onderdanigheid aan de VS, omdat de Amerikaanse doelstellingen in de regio onverenigbaar zijn met het voortbestaan van een Joodse staat. Ze moet haar afhankelijkheid verminderen, haar eigen defensie-industrie ontwikkelen, andere grootmachten benaderen (bijv. China) en een "ongebonden" natie worden in plaats van een satelliet van de ene of de andere partij. Op korte termijn moet ze Rafia binnengaan, Hamas verpletteren, Hezbollah afweren en Iran ervan weerhouden een kernmacht te worden.

Moge Hashem ons leiderschap het verstand geven om dit te zien en de kracht om te handelen.

Bron: Confrontation with Iran: Who Won? | Abu Yehuda